"Czy już zawsze będę sama?"
"Ile można w pojedynkę?"
"Wszyscy kogoś mają, tylko nie ja..."
Im więcej o tym myślimy, tym presja szybciej rośnie.
Wiele osób odczuwa potrzebę dzielenia życia z kimś wyjątkowym. Jednocześnie ma poczucie, że znaleźć kogoś wartościowego w dzisiejszym zabieganym świecie jest wyjątkowo trudno.
Doświadczenie mniej lub bardziej udanych związków uczy, że zaufać i otworzyć się na drugą osobę nie jest łatwe. A im więcej lat upływa, tym bardziej stajemy się sumą własnych przyzwyczajeń i nasza elastyczność w dostosowywaniu się do drugiej strony jest mniejsza.
Klasyczny paradoks się pogłębia: im bardziej chcę kogoś znaleźć, tym trudniej to wychodzi; jak już kogoś spotykam i bardzo chcę, tym lęk przed rozczarowaniem jest coraz większy; im bardziej chcę uzyskać zmianę, tym mocniej obawiam się utracić dotychczasowy styl życia i związany z nim komfort. I czujemy się w tym wszystkim kompletnie zagubione i nieszczęśliwe.
Wielu osobom towarzyszy taki proces myślenia: im bardziej chcą, tym gorzej im wychodzi. Co z tym zrobić?
Ludzi szczęśliwych od smutnych nie musi dzielić wcale stan posiadania, wiek ani zdolności. Istnieje jednak wyraźna różnica w przekonaniach, jakie wyznają. Bo to, w co wierzymy, może dodawać nam skrzydeł lub trzymać w klatce własnych słabości.
